Πειραματική ρολοπαιξία

(Με αφορμή αυτό το σχόλιο του Αντώνη Χ.)

Όπως γράφεται ήδη στο γλωσσάρι, η ρολοπαιξία για μάς χαρακτηρίζεται από την υπόδυση χαρακτήρων, και είναι επιπλέον ομαδική και αυτοσχεδιαστική. Ο αυτοσχεδιασμός ειδικότερα βασίζεται και υπακούει σε ένα πολύ συγκεκριμένο σύστημα κανόνων κάθε φορά.

Αυτός ο ορισμός είναι αρκετά γενικός ώστε καταρχήν να επαληθεύεται απʼ όλα τα παιχνίδια ρόλων που έχουμε συνηθίσει, είτε μιλάμε για συγκεκριμένους εμπορικούς τίτλους (Ντάντζιονς εντ ντράγκονς, Κολ οφ Κθούλου, Βάμπαϊρ) είτε για υποείδη παιξίματος (ελεύθερη ή μη επιτραπέζια ρολοπαιξία, ζωντανή ρολοπαιξία, μαζική και μη μαζική ηλεκτρονική ρολοπαιξία). Κατεπέκταση όμως, ισχυρίζομαι ότι είναι αρκετά γενικότερος από αυτά: ισχυρίζομαι ότι υπάρχουν ή ότι μπορούν να υπάρξουν είδη ρολοπαιξίας (άρα και ότι μπορούν να σχεδιαστούν κατάλληλα παιχνίδια ρόλων) τα οποία υπακούν μεν στον ορισμό, δείχνουν δε πολύ διαφορετικά απʼ όσα έχουμε ως τώρα συνηθίσει.

Πώς θα μπορούσαν να μοιάζουν αυτά τα πειραματικά ή μή συμβατικά παιχνίδια ρόλων;

Φιουτσουράμα και Ντι εν Ντι, ή η παρωδία της ρολοπαιξίας σε άλλα μέσα

Πριν από μήνες αγόρασα τις τέσσερις ταινίες του Φιουτσουράμα. Τις ταινίες, όχι τη σειρά, αυτήν την έχω ήδη. Για όσους δεν το ξέρουν, το Φιουτσουράμα είναι μια σειρά κινουμένων σχεδίων από τους παραγωγούς των Σίμπσονς. Πέρα από τους τέσσερις κύκλους επεισοδίων κυκλοφορήσαν και τέσσερις ταινίες. Χθες αξιώθηκα να παρακολουθήσω τη δεύτερη, ‘Το Παιχνίδι του Μπέντερ’, που κυκλοφόρησε το 2008.

Πώς κολλάνε όλα αυτά με τη ρολοπαιξία;

Η ταινία αυτή, πέρα από το αστείο σενάριο που περιμένει κανείς από το Φιουτσουράμα, είναι μια παρωδία του Ντάντζεονς εντ Ντράγκονς, των στερεοτύπων του, της ρολοπαιξίας γενικότερα, της ιστορίας της αλλά και των εχθρών της. Χτίζει στα στερεότυπα κυρίως αμερικάνικης προέλευσης, όπως πχ ότι οι ρολοπαίκτες είναι έφηβοι σπασίκλες, ότι είσαι πάντα ο ήρωας σε ψευδομεσαιωνικό κόσμο και σκοτώνεις δράκους κλπ.

Και είχε πλάκα.