Φιουτσουράμα και Ντι εν Ντι, ή η παρωδία της ρολοπαιξίας σε άλλα μέσα

Πριν από μήνες αγόρασα τις τέσσερις ταινίες του Φιουτσουράμα. Τις ταινίες, όχι τη σειρά, αυτήν την έχω ήδη. Για όσους δεν το ξέρουν, το Φιουτσουράμα είναι μια σειρά κινουμένων σχεδίων από τους παραγωγούς των Σίμπσονς. Πέρα από τους τέσσερις κύκλους επεισοδίων κυκλοφορήσαν και τέσσερις ταινίες. Χθες αξιώθηκα να παρακολουθήσω τη δεύτερη, ‘Το Παιχνίδι του Μπέντερ’, που κυκλοφόρησε το 2008.

Πώς κολλάνε όλα αυτά με τη ρολοπαιξία;

Η ταινία αυτή, πέρα από το αστείο σενάριο που περιμένει κανείς από το Φιουτσουράμα, είναι μια παρωδία του Ντάντζεονς εντ Ντράγκονς, των στερεοτύπων του, της ρολοπαιξίας γενικότερα, της ιστορίας της αλλά και των εχθρών της. Χτίζει στα στερεότυπα κυρίως αμερικάνικης προέλευσης, όπως πχ ότι οι ρολοπαίκτες είναι έφηβοι σπασίκλες, ότι είσαι πάντα ο ήρωας σε ψευδομεσαιωνικό κόσμο και σκοτώνεις δράκους κλπ.

Και είχε πλάκα.

Η Ιστορία της Ρολοπαιξίας, μέρος Α’

Η ιστορία της ρολοπαιξίας

του Στηβ Ντάρλινγκτον (1)
Απόδοση στα ελληνικά: Αντώνιος Σ. (2)

Μια σχεδόν ολοκληρωμένη, ως επί το πλείστον ακριβής και ελάχιστα προκατειλημμένη καταγραφή της ταραχώδους ύπαρξης της ενασχόλησής μας από τη γέννησή της έως σήμερα. Δημοσιεύεται σε συνέχειες.

Μέρος Α’: Ένα μικρό βήμα για τον παίκτη πολεμικών παιχνιδιών… (3)

Οι πρόγονοί μας

Όπως κάθε καλή ιστορία, έτσι κι αυτή ξεκινάει από μια ιδιοφυΐα που θέτει τους τροχούς σε κίνηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο οραματιστής ήταν ο Χ. Τζ. Ουέλς, ο οποίος ήταν ο παππούς όχι μόνον της επιστημονικής φαντασίας αλλά και των πολεμικών παιχνιδιών, κάτι που τον καθιστά προπάππου των παιχνιδιών ρόλων.